مزار امید

مزار امید منــــــــــم که باز ، از آغاز قصه دلسردم من انــــــــتهای غم ام مـن زن پر از دردم مـــــــن از دیــار رسـولان جـــــبر می ایم نــــگاه کن بــــه من و سر نوشت نامردم نـــــگو گناه من اینــــست اگر شـدم مادر بــــه دست خویــش هزاران یــزید پروردم زشـــــــــیره بدنــم رستم زمانه شدی مگر سزای من اینست که میکنی طردم به جــرم عشق سرم را ببـــاد خواهم داد گمـــان مــدار کـــه از راه مــــهربر گردم دلـم مزار هــــــــزاران چـــراغ امید است ولی چـــه سود ، ندانـسته یی که پر دردم